Tegen de gewoonte in om steeds 1 dag geen verhaal te maken deze keer toch maar wel een. Komt natuurlijk omdat vandaag mijn laatste wandeldag op het Marskramerpad was. En op deze laatste dag komen alle mogelijke gezegdes bij mij langs. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Het venijn zit in de staart. Maar ook eind goed is al goed en achter de wolken schijnt de zon.

De dag begon namelijk droog vanuit De Lutte. Maar buienradar voorspelde dat dit niet de hele dag zo zou blijven. En inderdaad, zo rond 11 uur vielen de eerste druppels. Daar bleef het helaas niet bij. Tot 14 uur regende het soms best pittig. De mooie route vergoedde veel gelukkig. Aan de Duitse taal op de borden merkte ik dat ik de grens bereikt had. Zonder een opnieuw wegvallende internet verbinding was het even puzzelen hoe de route gevolgd moest worden. Mijn navigatie was ook niet optimaal te benutten want ik was vergeten de kaart van dit deel van Duitsland te downloaden. En mijn vertrouwde aanduidingen langs de route waren plots ook weg. Gelukkig trof ik een Nederlands echtpaar die mij vertelde dat ik moest letten op de letter T op de bordjes en bomen. Het was niet altijd goed te vinden maar het ging. Zoals gezegd werd het ook nog droog en dat loopt al een stuk prettiger. Om 14 uur meldde Marijke dat zij op de plaats van bestemming was. Ik had toen nog ruim 4 km te gaan. De weg liep steeds wat verder omhoog om tenslotte uit te monden in een flinke klim naar de burcht van Bad Bentheim. Daar vond ik uiteindelijk het eindpunt van deze route. Toen nog een stukje naar het onderkomen waar Marijke al op mij wachtte. Een heel prettig weerzien kan ik jullie zeggen. Vanavond samen wat gegeten en gedronken op de goede afloop. En samen is dan toch een stuk gezelliger dan alleen.

Dank allemaal dat jullie samen met mij deze trip tot een goed einde hebben gebracht.